Gra Luizy - recenzja przedpremierowa

   Kim jest tytułowa Luiza?  Na pewno postacią nietuzinkową i bohaterką z gatunku tych mało pozytywnych.  Jest to młoda kobieta, Polka wychowująca się w Stanach Zjednoczonych. Cierpi na psychopatię. Mimo terapii jej stan nie poprawia się. Swoją inteligencję wykorzystuje do manipulacji ludźmi. Nie cofnie się przed niczym by osiągnąć swój cel.

Po śmierci matki  wyjeżdża wraz z ojcem do Polski. Oboje ledwie się tolerują, a nawet traktują siebie jak wrogów.  Luiza bardzo interesuje się interesami i firmą ojca. Liczy, że ją otrzyma w spadku, a pieniądze są jej bardzo potrzebne. I ni e tylko dlatego, że lubi wystawne życie, ale głównie z powodu swojej przeszłości, która usilnie i boleśnie o sobie wciąż przypomina. Kobieta ma kłopoty i po raz pierwszy w życiu nie bardzo wie jak z nich wyjść bez pomocy bogatego tatusia, a ten zupełnie nie chce jej pomóc. Kto wygra tę walkę, kto pierwszy skapituluje? Wydaje się, że siły są równomiernie rozłożone, każde z nich umie walczyć o swoje i żadnemu nie brakuje sprytu i inteligencji. 

Książkę czytałam z dużą przyjemnością i z jeszcze większym zainteresowaniem. W końcu poznanie działania mózgu psychopaty  choćby nawet  w niewielkim stopniu jest bardzo ciekawe. Bohaterki nie polubiłam, co jednak nie przeszkadzało mi jej chwilami kibicować i śledzić z zaciekawieniem jej losy. W sumie choroby się nie wybiera.  Pozostali bohaterowie zostali świetnie wykreowani, mamy tu całą gamę najróżniejszych osobowości i sposobu bycia.  Styl pisania autorki przypadł mi do gustu.

Więc czego chcieć więcej?

To jak? Chcecie poznać Luizę?